“Takiej to dobrze, popodróżuje, popróbuje nowych rzeczy, pozna nowe miejsca i ludzi”. Oczywiście, że dobrze! Nie będę zaprzeczać i nigdy nie usłyszycie, żebym się skarżyła czy narzekała, bo w dużej mierze to właśnie jest motorem napędowym mojej niekończącej się energii i pasji do podróżowania, i uwielbiam to! I to właśnie dzięki podróżom mogłam uczestniczyć w wietnamskim weselu czy Bożym Narodzeniu, mieszkać z wietnamską rodziną, poznać ludzi z całego świata z którymi przeprowadziłam wiele ciekawych rozmów. Ale to też “przez” podróże ominęły mnie wesela przyjaciół, urodziny domowników, polska wigilia. To “przez” podróże mamę czy brata widzę częściej na Skype niż na żywo i to “przez” podróże nie ma mnie gdy przyjaciółka potrzebuje się wypłakać bo zostawił ją facet albo gdy znajomi organizują wyjście na piwo. I jasne, że fajnie jest gdy dziś jestem w Laos, za tydzień w Tajlandii a w przyszłym miesiącu na roadtripie w Wietnamie. Ale to nie znaczy, że zawsze jest łatwo. Czasem wolałabym być w swoim salonie, pod kocem z dobrą książką w ręku.

“I że co, zawsze tak sama jeździsz?”, “Nie boisz się?”, “Nie nudzi ci się samej?”, “Sama, dziewczyna, na końcu świata”. Tak, jeżdżę, co nie znaczy, że zawsze to lubię. Uważam jednak, że każdy z nas (i mówiąc każdy, mam na myśli każdego, drogi czytelniku, Ciebie też) powinien umieć być sam i czuć się dobrze w swoim towarzystwie. Nie mówię, że ma Ci być lepiej/gorzej, łatwiej/trudniej. Mówię tylko, że jeśli sam ze sobą czujesz się szczęśliwy i się nie nudzisz to wtedy każdy inny w twoim towarzystwie – chłopak, dziewczyna, rodzina, przyjaciele – będzie się tak czuł bo to szczęście emanuje z Ciebie i nie jest zależne od nikogo innego. Co oczywiście nie znaczy, że jest łatwo. Miałam wiele momentów w podróży, kiedy czułam się samotna, tęskniłam lub akurat wspominałam kogoś, kogo bardzo bym chciała mieć akurat obok. Sytuacji, gdy wiesz, że to co przeżywasz jest niekompletne bo było by o 100% lepsze, gdybyś mógł je dzielić z kimś bliskim. I to też jest lekcja życia. Z drugiej jednak strony miałam całą masę wyjątkowych chwil właśnie dlatego, że podróżowałam sama! Przypadkowo poznanych osób, przelotnych flirtów, głębokich rozmów do 5tej nad ranem, śmiesznych anegdot o zepsutym motorze, wschodów i zachodów słońca czy samotnych chwil w świątyniach Azji. Wiele samotnych przemyśleń, refleksji i marzeń, które wciąż kształtują moją osobowość. I to, że jestem sama, nie znaczy, że jestem samotna w podróży. Samodzielne podróżowanie wymaga indywidualnego podejmowania decyzji oraz – co za tym idzie – samodzielnego ponoszenia konsekwencji. Straszne, co? Ale jakże rozwojowe! Nie ma nic lepszego, niż stanąć przed lustrem i powiedzieć sobie – cokolwiek się nie wydarzy to i tak dam sobie radę.

“Takie życie to jak ze snu”, “Skąd ty masz na to kasę”, “Każdy by tak chciał jak ty”. Nic bardziej mylnego – zaręczam was, że nie każdy by tak chciał i że dla niektórych byłaby to kara a nie nagroda. Samotne, długie podróżowanie to brak stabilności, to konieczność dużej elastyczności, to wiele godzin na lotniskach, w samolotach i w rozklekotanych busach. To brak oparcia i czasem konieczność zasięgania porad lub uzyskiwania pomocy od obcych. To nieregularny tryb życia, nieustanne podejmowanie decyzji. To jedzenie sandwicha z 7eleven kiedy akurat masz ochotę na pierogi. Albo jedzenie zupy na śniadanie bo taka akurat kultura. To życie na walizkach i niespanie w tym samym łóżku dłużej niż 7 nocy z rzędu. To codzienne przedstawianie się nowo poznanym ludziom i opowiadanie o sobie w kółko (trochę jak w Dniu Świstaka). To wreszcie dziwne choroby tropikalne, inny klimat, infekcje, problemy językowe i brak wygody. To także brak stabilności finansowej połączony z glosem sumienia (któremu nieraz kibicują bliscy) czy aby na pewno to co robisz jest słuszne/ ambitne/ przyszłościowe/ rozwijające/ sensowne. I tu znów wracamy do społecznie akceptowalnego schematu życia, którym żyje większość społeczeństwa i do ram, w które taki to włóczykij na razie się nie mieści.